ตั้งแต่ประสาทสัมผัสแรกที่รู้ความ เราทุกคนต้องเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบต่อชีวิตและความรู้สึกของตัวเองด้วยกันทั้งสิ้น ในบางครั้งเราเรียกมันว่า สัญชาติญาณของการเอาตัวรอด รอดจากการสอบตก รอดจากการโดนตำหนิ รอกจากความเจ็บปวดเจียนตายที่มีผลจากการอกหัก เป็นต้น
มนุษย์ ถือเป็นสัตว์โลกที่ประเสริฐ สิ่งที่ทำให้เราต่างจากสัตว์ ก็คือ สมอง และศักยภาพในการรู้คิด ไตร่ตรอง แยกแยะ ความคิด ที่มาจากกระบวนการรู้คิด ถือเป็นจุดแข็งของมนุษย์ทุกคน เคยได้ยินหรือไม่ว่า ความคิดเปลี่ยนชีวิตได้ นั่นคือเรื่องจริงทีเดียว
หลายครั้งในชีวิต ที่เราต้องตัดสินใจเรื่องใดๆก็ตาม ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า ไม่ว่าผลของการตัดสินใจนั้นจะออกมาอย่างไร เรานี่แหละที่ต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อสิ่งนั้นๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ เราจะไตร่ตรองจนมั่นใจก่อนเสมอ และถึงแม้ผลลัพธ์จะออกมาอย่างที่ไม่ได้คาดหวังไว้ เราก็จะเข้าใจ ยอมรับ และรับมือกับมันได้ดีขึ้น
มีคนเคยกล่าวกันบ่อยๆว่า จงเห็นแก่ผู้อื่น ก่อนเห็นแก่ตัวเองเสมอ นิยามนี้ใช้ไม่ได้จริงเสมอไป อย่างที่บอกไว้ว่า ชีวิตของเรา คือความรับผิดชอบของเรา แล้วเราจะเห็นแก่คนอื่น ก่อนตัวเองเสมอไปได้อย่างไร ในที่นี้ การเห็นแก่ตัว ไม่ได้หมายความว่า หมกมุ่นแต่กับเรื่องของตัวเอง ความต้องการของตัวเอง โดยไม่คำนึงถึงคนอื่นๆ แต่มันคือ การเห็นแก่ความสำคัญกับตัวเอง เห็นแก่ความรู้สึกของตัวเอง และรู้จักปกป้องตัวเอง... ก่อนเป็นอย่างแรก
เพราะเมื่อวันที่เราล้มลง วันที่เราตัดสินใจพลาดและจมดิ่งลงสู่ก้นเหว ไม่มีเทวดานางฟ้าที่ไหนบินลงมาช่วยเราได้เหมือนในเทพนิยาย หรือแม้แต่คนที่เราเคยเห็นแก่เขามาก่อน ก็อาจไม่ได้เสนอหน้ามาร่วมรับผิดชอบอะไรใดๆ เมื่อถึงวันนั้น ชีวิตจะเรียกร้องความรับผิดชอบจากตัวเรา ซึ่งเป็นเจ้าของ และนั่นแหละวันที่เราจะได้รู้ว่า เรามีความสามารถในการรับผิดชอบต่อชีวิตของตัวเองได้ดีเพียงใด จะปล่อยตัวเองจบชีวิตอยู่ก้นเหว หรือจะรับผิดชอบด้วยการลุกขึ้น ใช้ความคิด และเอาตัวให้รอดออกมา?
ถึงเวลาหรือยัง ที่จะต้องดึงจุดแข็งที่เป็นของขวัญแห่งการเป็นมนุษย์ออกมาใช้ สัญชาติญาณการเอาตัวรอด ที่มาจากสมองเท่านั้น ที่จะบอกได้ว่า เราควรจัดการกับเรื่องนี้ต่อไปอย่างไร
# There’re two primary choices in life: to Accept conditions as they exist, or accept the Responsibility for changing them.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น